του Γιώργου Σταματόπουλου (από την Εφημερίδα των Συντακτών)
Χωρίο του Ρουμανογάλλου διανοητή Εμίλ Σιοράν επιστρατεύουν ως μότο για το βιβλίο του Φιλίπ Μιρέ «Αγαπητοί τζιχαντιστές» οι φρέσκες εκδόσεις Μάγμα: «Ακούει κανείς τους ανθρώπους να μιλούν για την απελευθέρωση του Ανθρώπου κι εκπλήσσεται, αν δεν τον κυριεύει ο τρόμος. Πώς θα απελευθερώσουν οι σκλάβοι τον Σκλάβο;…».
Στο εξαιρετικά τολμηρό αυτό βιβλίο (θα παρουσιαστεί αναλυτικά στις Ριζοσπαστικές Αναγνώσεις) γίνεται μια αμείλικτη κριτική στον πολιτισμό της Δύσης και στο τι έχει πετύχει ώς τούδε ο περίφημος πολιτισμός της. Ιδού: «…Εμείς οι Δυτικοί συναθροιζόμαστε πλέον αποκλειστικά και μόνο για να δοξάσουμε την οργανωμένη πια αδυναμία μας να μιλήσουμε».
Συμβαίνει, όντως, το εξής παράδοξο: την ώρα που η ανθρωπότητα δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει, οι πνευματικοί άνθρωποι δεν μπορούν να συνομιλήσουν και άρα δεν μπορούν και να αποφασίσουν για το μέλλον αυτής· επιτρέπουν έτσι σε πολιτικούς και καταναλωτές, σε θρασίμια αλλά και χάννους να αδελφώνονται σε ένα πανηγύρι αυτοκαταστροφής χωρίς ουδείς να προβληματίζεται για τα ολοκληρωτικά καθεστώτα, που έχουν εισβάλει ρητά ή υπόρρητα στην καθημερινή μας ζωή – γεια σου πλούτε, γεια σου δόξα και γεια σου κατανάλωση· σιγά που θα σκάσουμε…
Τα φοβερά και τρομερά γεγονότα (πόλεμοι, φυλακές, βασανιστήρια, στρατόπεδα συγκέντρωσης, παιδοκτονίες και παιδεραστίες, πείνα, ασιτία, εξευτελισμός, ατιμασμός και ταπείνωση του ανθρωπίνου σώματος) τα έχουμε ενσωματώσει στην ανυπαρξία μας -γιατί τι άλλο από ανυπαρξία είναι η υποταγή των πολιτών και της διανόησης στο επικρατούν πολιτικό (που είναι ντούρο οικονομικό) σύστημα; Τι άλλο από ανυπαρξία είναι η έλλειψη εναλλακτικών προτάσεων για την οργάνωση και αυτονομία και την αυτοδιοίκηση των κοινωνιών;
Κατηγορούμε για λίγες μέρες και στηλιτεύουμε τη φρίκη που κουβαλά ο άνθρωπος -τι λίγες μέρες, για λίγες ώρες είναι το σωστό- και συνεχίζουμε αμέριμνοι το ταξίδι της απάθειας και της αδιαφορίας για το τι συμβαίνει στην οικουμένη. Και καλά να πούμε ότι αυτό είναι δύσκολο, το να νοιάζεσαι για την οικουμένη· πώς αντιδρούμε σε τούτη τη μικρή χώρα είναι το θέμα, που δέρνεται από εξουσιομανείς και εξουσιολάτρες καθώς και από αμέριμνους και ατάραχους πολίτες (εντάξει, πάντα υπάρχουν οι εξαιρέσεις).
Εδώ που τα λέμε οι αξίες και το νόημα έχουν αποσυρθεί – κάτι απομεινάρια τους μόνο σέρνονται αλλά και αυτά πάνω σε σωρούς σκουπιδιών όπου επικρατούν η δυσωδία και ο τρόμος. Εάν η ανθρωπότητα θέλει να ξαναβρεί τον δρόμο της οφείλει να τα αποβάλει όλα αυτά, ξεφεύγοντας πρωτίστως από τη «μαγεία» της τηλεόρασης και της διαδικτυακής απομόνωσης-εκτόνωσης· είναι ένα δειλό πρώτο βήμα για να ξεφύγουμε από την ανυπαρξία μας (και ταυτόχρονα από τη δοκησισοφία μας).
Δεν πέρασε μία εβδομάδα, λέει ο Φιλίπ Μιρέ, από τις επιθέσεις στους δίδυμους πύργους της Νέας Υόρκης και άπαντες επανήλθαν χωρίς χρονοτριβή στις σοβαρές τους ενασχολήσεις, τουτέστιν στη γη των ψευδαισθήσεών τους. Αλλά το θέμα απαιτεί περισσότερη έρευνα…