Σημειώνει κάπου ο εκ Μαδαγασκάρης δοκιμιογράφος [γ. 1971] Φρανκ Νταμούρ:
«Πώς θα ήταν ένας κόσμος αθάνατων; Θα ήταν ένας κόσμος εντός του οποίου θα ζούσαμε πάντα μαζί με τους ανθρώπους. Και σε πλήρη αντίθεση με το φαντασιακό της προόδου και της καινοτομίας -το οποίο κατά τ’ άλλα επαίρεστε πως σας διαπνέει εκεί στην Google- θα επρόκειτο για έναν κόσμο κοκαλωμένο και ακίνητο! Ας προσπαθήσουμε για μια στιγμή να φανταστούμε πώς θα ήταν μια πραγματωμένη αθανασία. Είναι βέβαιο πως, αν ο Μότσαρτ ήταν αθάνατος, δεν θα είχε ποτέ του συνθέσει ούτε τον Ντον Τζοβάνι ούτε -κυρίως- το Ρέκβιεμ. Θα ’χε σάμπως νιώσει ποτέ ένας αθάνατος Ρεμπό την ανάγκη να γράψει Μια Εποχή στην Κόλαση; Δίχως το φάσμα του θανάτου κανένας τους δεν θα εξελισσόταν σε ιδιοφυΐα».
Ακόμη ένα θαυμάσιο βιβλίο [το τρίτο] από τις νεοσύστατες εκδόσεις Μάγμα με τίτλο «Μακάριοι οι θνητοί» και υπότιτλο-συνέχεια «γιατί είναι ακόμη ζωντανοί».
Πρόκειται για δεκατρείς επιστολές που απευθύνει ο συγγραφέας στους δύο δισεκατομμυριούχους συνιδρυτές της Σίλικον Βάλεϊ οι οποίοι ούτε λίγο ούτε πολύ κηρύσσουν την κατάκτηση της αθανασίας με σύνθημα «Σκοτώστε τον θάνατο».
Και μετά; Θα καταργούνταν τα γηρατειά [αλλά και η ίδια η νεότητα, η οποία θα έχανε το νόημά της δίχως τον φόβο του γήρατος];
«Είναι ευτυχία που είμαστε θνητοί, διότι διαφορετικά δεν θα μπορούσαμε να αισθανθούμε καν, δεν θα μας ενδιέφερε τίποτε. Η ευτυχία αυτή, του να είμαστε θνητοί, βιώνεται, λέει ο συγγραφέας, ως ρήξη και έκλαμψη. Διαδίδεται σαν χαρμόσυνο νέο κι ανακοινώνεται πρόσωπο με πρόσωπο, από γενιά σε γενιά: μέσα από χορούς και τραγούδια, διηγήσεις και ποιήματα – μέσα από πλήθος χειρονομιών σχεδιασμένων για τον σκοπό αυτό και, τελικά, μέσα από αμέτρητα λόγια. Η ευτυχία τού να είναι κανείς θνητός συνιστά ευλογία και δώρο όπως κι έκφραση αδελφοσύνης. Είναι η ευτυχία της θνητότητας που μας καθιστά άντρες και γυναίκες. Αν μας τη στερήσουν η ζωή χάνει το νόημά της. Ακόμη χειρότερα: σ’ ένα τέτοιο ενδεχόμενο, η ανθρώπινη ζωή θα εξαφανιζόταν».
Το σύνθημα της Google «Σκοτώστε τον θάνατο» προφανώς εξυπονοεί την προσπάθεια επιμήκυνσης του προσδόκιμου ζωής – έτσι θα πουν οι ιδρυτές της. Ναι, αυτό όμως δεν παύει να αποτελεί ένα φριχτό ιδεολόγημα με συμμάχους δήθεν τη βιοτεχνολογία και την ιατρική.
Αυτά είναι επικίνδυνα ρητορήματα πασπαλισμένα με επιστήμη – η παράταση επί μακρόν της ζωής δεν προσφέρει κάτι συναρπαστικό στον άνθρωπο, – οι ασθένειες εξακολουθούν να ανθούν και αν μερικές εξαφανίζονται εμφανίζονται καινούργιες.
Τίποτε το συγκλονιστικό, τίποτε να γεμίσει αισιοδοξία τον άνθρωπο. Αντίθετα επιμηκύνεται η ανελευθερία του και ο εμπορευματοποιημένος εαυτός του, όπως και το χάσμα της ανίας και της ανημπόριας.
Σε ποια ακριβώς ηλικία θα σκοτωθεί ο θάνατος; Τι θα γίνει με τις γεννήσεις; Θα καταργηθούν; Πού θα κατοικήσουν οι άνθρωποι;
Ας μην παρασυρόμαστε. Στη γη έχει εγκαθιδρυθεί καθεστώς ανθρώπου· κάθε τι διαφορετικό είναι αφελές και επικίνδυνο.
Εξυπνα δομημένο βιβλίο και βαθιά ηθικό – τρυφερά ανθρώπινο και επιθετικά πολιτικό και στοχαστικό. Επιπλέον: διαβάζεται μονορούφι, όσες σημειώσεις κι αν κρατά κανείς κατά την ανάγνωση.
Κάτι λέγαμε τις προάλλες για την απόλαυση της ανάγνωσης. Ιδού. Μάγμα-τα πολύτιμα.